กะเท้ย กะเทย

Drag Race Thailand ไม่ใช่รายการกะเทยแต่งหญิง หรือเอาชายมาแต่งหญิง แล้วมาแข่งขันลิปซิ้งค์หาผู้ชนะ  รายการนี้ไม่ใช่รายการทีวีที่นำกะเทยเกย์มารวมกันเพื่อเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ชมรายการเพียงเท่านั้น ถ้าคุณกำลังชม Drag Race Thailand และคิดว่ารายการนี้เหมือนกับภาพยนตร์ไทยบางเรื่อง ที่มักจะฉายภาพของกะเทยให้เป็นแค่ตัวตลก เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ชมแล้วล่ะก็ ฉันคิดว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าที่คุณจะเห็นเพียงความขบขันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทางรายการนำเสนอ แม้ว่าฉันอาจจะไม่ใช่แฟนพันธ์ุแท้ของรายการ Rupaul Drag Race รายการต้นฉบับของ Drag Race Thailand ในขณะนี้ แต่ฉันก็ได้ติดตามชมรายการนี้ในหลายซีซั่น และรวมถึงได้ชมการแสดงสดของผู้แข่งขันรายการดังกล่าว นอกจากนี้ฉันยังได้มีโอกาสชมการแสดงของเหล่าตัวแม่ drag ที่โชว์ตามเกย์บาร์ต่างๆในกรุงวอซิงตันดีซี ... ฉันจึงตื่นเต้นกับข่าวการเปิดตัวรายการ Drag Race Thailand ไม่ต่างจากกะเทยคนอื่นๆ ฉันไม่แน่ใจว่ารายการ Drag Race Thailand จะรักษารูปแบบการนำเสนอของรายการต้นฉบับหรือไม่ หรือจะปรับธีมรายการให้เข้ากับความเป็นไทยเพื่อให้เข้าถึงผู้ชมแบบไทย ไม่ว่าทางรายการจะตัดสินใจนำ

Looking back years ago when I was still figuring out my identity, I had never had luck in men. I remembered guys I had a feeling for in my teenage always turned me away.I thought to myself I would never find any boyfriend and shouldn’t think too hard about having one because I am a transgender woman. No men would be attracted to me because I am not a “real” woman.   Until I reach my puberty, my first boyfriend was the man I had been with for almost 6 years from my college years until I got the first job as a project manager with the leading national LGBT organization in Thailand. Though I often questioned my appearance during my early transition, just like other young girls in their teenage years, my boyfriend would give me the compliments on how beautiful I was. And the support I had from him helped me affirmed my womanhood; the inner woman in me that awaited to blossom when the right time came.   One day when we had an argument, I said, “I am just a kathoey (a Thai term for

เช้าวันนี้ก็เหมือนเช้าของทุกวันที่กะเทย วัยสามสิบเจ็ด ออกจากบ้านและรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันแสนธรรมดาวันหนึ่ง จนกระทั่งมาเจอกับเด็กสาวผิวสีถือลูกโป่งรูปหัวใจสีแดงสตรอเบอร์รี่เกือบสิบลูก เดินผ่านฉันไปในสถานีรถไฟใต้ดินสถานีหนึ่งของกรุงวอซิงตันดีซี ฉันถึงได้ถึงบางอ้อว่าวันธรรมดาของฉันคงจะไม่ใช่วันธรรมดาอีกต่อไป เมื่อมาถึงร้านกาแฟที่ฉันชอบมานั่งทำงานในตอนเช้า พร้อมกับกุลีกุจอต่อแถวเพื่อสั่งกาแฟแก้วโปรด พอถึงคิวของฉัน ฉันก็สั่งบาริสสต้าขอคอฟฟี่ลาเต้มัคคีอาโต้แก้วใหญ่ บาริสสต้ารับเงินฉันพร้อมกับพูดขอบคุณ และลงท้าย ว่า “ ขอให้คุณมีความสุขในวันวาเลนไทน์ ” ถึงจุดนี้ฉันตื่นจากความง่วงก่อนที่จะได้จิบกาแฟแก้วแรกของวัน ฉันยิ้มให้กับบาริสสต้าคนนั้นพร้อมพูดกับเธอไปว่า “ คุณเช่นกันค่ะ ”    ฉันขึ้นมานั่งที่ชั้นสองของร้าน จิบกาแฟร้อน มองออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมกับพยายามเรียบเรียงความคิดเกี่ยวกับประสบการณ์ความรักที่ผ่านเข้ามาในชีวิตที่มีอย่างครบรส มากกว่ารสขมของกาแฟจิบแรก ไม่ว่าจะเป็นรักแรกพบ รักเขาข้างเดียว รักต่างวัย รักข้ามแดน รักลวง รักรักเลิกเลิก รักข้ามคืน และรวมถึงรักสมหวัง กะเทย